OP - dziennikarz od kolei.

Mniej więcej wyglądało to tak. 

– Mamy ciągle za mało tekstów i nie wyrabiamy się z pisaniem w tak okrojonym składzie.

– A nasi korespondenci lokalni?

- Eeee to lenie. Poza tym większość pisze tak, że to trzeba od początku do końca przeredagowywać, skracać itd.

- Młode talenty?

- Jak się na stu trafi jeden, który będzie miał pojęcie albo będzie pasjonatem, a przede wszystkim będzie chciał pisać za wierszówkę, bez etatu, to będzie cud.

- To co robimy?

- Nie wiem.

Cisza.

- Słuchajcie, mam pomysł! Przecież pan M. jest po studiach dziennikarskich!

- Pan M. ?!?

- Tak.

- Ja myślałam zawsze, że on jest po historii… (Pan M. w cv nie ukrywał wykształcenia, a pracuje w tej firmie już od 5 lat!)

- Niee... po dziennikarstwie.

- Panie M. Można pana na chwile.

- Tak, słucham?

- Da pan radę poza tym co pan jeszcze robi pisać do gazety?

- No nie wiem.

- Ale, za wierszówkę oczywiście, dorobił by pan sobie.

- To dam.

- To niech pan zaczyna od dziś.

I tak parę miesięcy temu wróciłech do aktywnego wykonywania zawodu (pisząc o aktywnym dziennikarstwie mam na myśli jeżdżenie na konferencje, seminaria, debaty, targi, spotkania, śniadanka prasowe i inne takie, a nie siedzenie w domu przed kompem, jak to do niedawna ze mną było).

W tematyce zupełnie mi obcej, bo w tzw. branży TSL. If ju noł łot aj min.

Na początek jakieś skróty, newsy i drobiażdżki, a teraz strzelam już dużym kalibrem. A najlepsze jest to, że sobie wymyślili, że będę tym od kolei. Taaaa…

Pisałem w życiu do kilku gazet i magazynów o różnych rzeczach – zazwyczaj o muzyce i książkach, ale też o sporcie, motoryzacji (jaja nie?), nowych technologiach (jeszcze większe jaja!) i pierdoletach lifestylowych, ale o kolei?!!!  

Jak tak dalej pójdzie, to po muzyce i książkach, będę miał trzecie hobby – kolejnictwo. Bo się zacząłem powoli wkręcać.

Napisałem o tym dlatego, że mam teraz trzy razy więcej pisania na głowie i dlatego tak zaniedbuję Majkolsa. Napisałem o tym dlatego, żeby się trochę usprawiedliwić i przyznać się Wam, że najpierw jest pisanie dla miedziaków (Gazeta), później pisanie o i dla książek (naTemat), a dopiero na końcu pisanie dla przyjemności (Majkols). Także sorry Winnetou, ale takie są brutalne realia.

Klawiatury jednak nie składam.

Mam nadzieję że ci nieliczni, którzy tu jeszcze pozostali, zrozumieją. 

I wybaczą.

PS. Jakby tego było mało bawię się też w fotoreportera.