Żeby nie było, że zostawiam swoich ostatnich wiernych Czytelników z niczem, poniżej specjalnie dla Was świeżuteńkie, krótkie story...
„Pustka”
Facet jechał autobusem. To był akurat rok pecha, chorób i
nieszczęść. Jego nieznośnie lepkie i upalne lato. Autobus pełen ludzi. Poranek.
Wszyscy jeszcze rześcy i umyci - pachniało znośnie, nie to co popołudniu.
Facetowi spodobała się kobieta. Urody dość przeciętnej. Ale on tak miał. W
zasadzie podobały mu się te kobiety, na które mało kto zwracał uwagę. Tak
wydawało się bezpieczniej. Wystarczyło już, że żonę miał ładną i musiał zmagać
się z jej atrakcyjnością, a swoją zazdrością. Nie cierpiał tych spojrzeń
rzucanych w jej stronę przez mężczyzn na zakupach czy spacerze. Tych
uśmieszków. Nienawidził gdy mu mówili – Ładna ta pana żona. Denerwował się
wtedy i szukał dziury w całym. Ładna żona to nic dobrego.
Kobieta, którą wypatrzył w autobusie idealnie wtapiała się
w tłum. I w tło. Na nią nikt nie patrzył. Nikt jej nie podziwiał. Miała wąskie
usta i szare oczy. Jak większość przeciętnych kobiet tego lata, czytała
„Pięćdziesiąt twarzy Greya”. Facet nigdy nie widział jej wcześniej, mimo że
jeździł tą samą linią o tej samej porze od ośmiu lat. Ładna, pomyślał zerkając
jej w dekolt i wysiadł.
Przeszedł ruchliwych skrzyżowaniem na drugą stronę. Na
przystanku w kierunku jego pracy czekali już ci co zawsze. Murzynka z piersiami
jak kule do kręgli, chłopak który udawał że nie widzi koleżanki ze szkoły,
koleżanka tego chłopaka (ewidentna kujonica), niski przesadnie wystylizowany
grubasek (gej) i Dziewczyna W Żałobie (na czarno, w tym samym zestawie od
dobrych dwóch lat). Powietrze pachniało benzyną i świeżo ściętą trawą. Echo
niosło skądś dźwięk kosiarek. Facet zaczął odczuwać w sobie pustkę. Tą samą co
od jakiegoś czasu. Ale nie taką jakby ktoś rozciął mu mostek, rozchylił żebra,
wyłyżeczkował dokładnie i z powrotem zamknął. Pustkę w głowie. W myślach. W swoim
bycie. Klasyczną, totalną nieobecność.
Podszedł do niego ten sam co zawsze wysoki, stary
metalowiec i poprosił o papierosa. Facet jak zwykle odpowiedział że nie pali.
Metalowiec odszedł kołysząc siwą kitką spiętych włosów i pogardliwie spluwając
na boki. Przyszła też, ta starsza, gruba pani ze schorowanymi nogami.
Powiedziała do faceta - Dzień dobry. Odpowiedział jej grzecznie. Nie znali się
i nigdy nawet nie rozmawiali ze sobą. Kilka lat temu ta pani pomyliła go z kimś
innym mówiąc mu dzień dobry, on jej machinalnie odpowiedział i tak już zostało.
Pozdrawiali się codziennie. Czasem uśmiechali do siebie. Zwykła ludzka
uprzejmość. Nic poza tym.
Podjechał autobus. Facet ruszył do drzwi, ale po dwóch czy
trzech krokach zawahał się. Stanął. Nie wsiadł. Poczekał aż odjedzie. Siadł na
ławce pod przystankiem. Poczuł ssanie w żołądku. Zemdliło go. Odbiło mu się
nieprzyjemnie. Jakiś czas temu myślał, że to wrzody, a może nawet jakiś
nowotwór. Kompleksowe badania wykazały jednak, że wszystko jest na swoim miejscu,
zdrowe i w najlepszym porządku. Lekarz zasugerował nerwicę żołądka i kazał się
nie stresować.
Facet rozejrzał się nerwowo w około jak surykatka.
Postanowił nie iść dziś do pracy. Dziewięć godzin z samymi kretynami, którzy
podczas pół godzinnej przerwy obiadowej organizują szybkie mini-turnieje w
ping-ponga na pieniądze, gdy on w tym czasie żując kanapkę wyszukiwał na
Allegro starą porcelanę. Kto by to wytrzymał? A on już tak osiem lat.
Za przystankiem był duży kawał trawnika a za nim spora kępa
liściastych drzew. Facet poszedł tam ewidentnie przygnębiony. Spuszczona głowa.
Wolny krok, stopy ciągnące się jak krówki. Ciągutki. Patrzył uważnie na trawnik
jakby chciał znaleźć na nim jakąś monetę, ale poza zasuszonymi odchodami psów
nie natknął się na nic innego. W końcu wszedł między drzewa i niskie krzaki.
Usiadł na ziemi. Z czarnej torby wyjął telefon komórkowy i wyłączył go. Położył
się podkładając sobie pod głowę torbę. Starał się przypomnieć twarz kobiety z
autobusu, tej która wpadła mu w oko, ale jakoś nie mógł. W głowie ciągła
pustka. I tylko od czasu do czasu jakieś cienie przemykające z cichym
chichotem. Między drzewami zauważył przelatujący samolot pasażerski. Boeing
737, pomyślał facet, bo poza porcelaną znał się również na samolotach. Nawet
nie wiedział kiedy zasnął.
Obudził się wystraszony niesamowicie realnym snem, który mu
się przyśnił. Był to rodzaj dynamicznie nakręconego teledysku przedstawiającego
różnorakie rodzaje śmierci lub trwałego uszkodzenia ciała u obu jego córek.
Wypadek samochodowy tej starszej, upadek z drzewa młodszej, potrącenie na
pasach, zakrztuszenie rybią ością, utopienie w jeziorze, nie udany skok na
bungee, wywrotka na motorze, pośliźnięcie na schodach, pobicie ze skutkiem
śmiertelnym, morderstwo z premedytacją, zaczadzenie, samobójstwo, porażenie
piorunem, lawina w górach, wada serca, zakrzep, sepsa, krwotok, przedawkowanie
narkotyków, zdławienie wymiotami, nowotwór, zatrucie, ukąszenie jadowitego
węża, malaria, porażenie prądem, postrzelenie i jeszcze inne, których nie mógł
sobie przypomnieć. Facet poczuł się jeszcze gorzej niż wcześniej. Do
wszechobecnej pustki bytu dołączył demon strachu przed przedwczesną śmiercią
dzieci. Przytłaczający. Paraliżujący. Trzeba by to zapić pomyślał. Cóż było
robić innego.
Przeciskając się z powrotem przez krzaki natknął się na
wysuszone truchło kota. Jakoś nie zauważył go wcześniej. Dostrzegł za to jak
pustym, kocim oczodołem wędruje szybko czerwona mrówka. Przyklęk na jedno
kolano i zaczął szeptać słowa modlitwy. Poza porcelaną i samolotami, kochał też
koty.
Pojechał do baru piwnego „U Rysia”. Tego obok tramwajowej
pętli przy osiedlu. Zamówił to co zwykle. Duże piwo i dwie pięćdziesiątki
wiśniówki. Usiadł tam gdzie zawsze. Pod jedynym nie zaklejonym reklamami
browarów oknem. Plecami do drzwi wejściowych. Pochylił głowę nad kuflem i
kieliszkami niczym nad monstrancją. Wyszeptał coś do siebie i zdecydowanym
ruchem przyjął wiśniową hostię. Wypuścił powietrze. Wzniósł głowę do góry.
Wyczekał w tej pozycji kilka sekund i delikatnie zatopił drugi kieliszek z
wiśniówką w kuflu pełnym piwa. Patrzył spokojnie jak podnosi się piana. W nim
samym podobnie podnosił się właśnie poziom chęci stania się przezroczystym.
Przezroczystym i kruchym niczym szkło.
Po trzeciej czy czwartej kolejce piwa i podwójnej wiśniówki
dosiadł się do faceta człowieczek. Podobny do niziołka. Niski, krępy, nie
wywrotny. O twarzy podobnej do elewacji przedwojennej kamienicy. W kąciku jego
ust zwisał smętnie niedopałek papierosa. Facet i człowieczek patrzyli sobie w
oczy nieprzerwanie przez dobrych kilkadziesiąt sekund. W milczeniu. W końcu
facet nie wytrzymał i mrugnął. Człowieczek wstał, powiedział do siebie
chrapliwym głosem - Jebane inteligenty! - i wrócił do wysokiego krzesła
stojącego przy barze. Wspiął się na nie zwinnie jak małpa i powiedział coś do
barmanki wskazując głową na faceta. Spojrzenie barmanki mówiło wszystko. Trzeba
się było zbierać do domu.
A do domu było niedaleko. Przejść przez ulicę, kawałek
wzdłuż bloku, przeciąć plac zabaw i już.
Na schodach facet potknął się i wywrócił. Narobił przy tym
hałasu. Później nie mógł trafić kluczem do zamka, ale w końcu otworzył drzwi.
Nie zapalał światła tylko oparł się o szafę i zdjął buty. Wszedł do dużego
pokoju z aneksem kuchennym. Uśmiechnął się przepraszająco do kobiecego manekina
siedzącego przy stole pod oknem. Podszedł niepewnie do łóżka, na którym leżały
dwie porcelanowe lalki – jedna mniejsza, druga większa. Nachylił się i
pocałował obie w policzki. Położył się obok i momentalnie zasnął.
Śniły mu się rzeczy dużo bardziej realne od tych, które
miały miejsce w jego własnym życiu.
