I po projekcie...

Projekt „OP w opałach” zakończony. Nie było tak źle, żeby nie napisać nawet, że było bardzo dobrze. Daliśmy sobie radę bez problemów, wszyscy cali i zdrowi, nikt nie doznał trwałych uszkodzeń na ciele a zwłaszcza na psychice. Ba, jedynie jeszcze bardziej zacisnęliśmy więź, jak mniemam.

Garść spostrzeżeń, wycinków i refleksji pozostałych po projekcie:

 - rację miała jedna z Czytelniczek Majkolsa, która napisała była, że z tatą dzieci są spokojne, aczkolwiek pokazanie od początku, że z tatą nie będzie miętkiej gry jak z Mamusią, to ważny trick psychologiczny

- OP z góry zakładając, że z Tymem nie będzie żadnych problemów, a z Zu a i owszem, pomylił się i to nawet zasadniczo

- Zuzanna Zofia była przegrzeczna i bardzo pomocna, jak chyba nigdy. Fakt, że OP obiecał jej na samym początku (ale po pogadance tematycznej o której mowa w punkcie pierwszym) coś extra za wybitne osiągnięcia w dobrym zachowaniu w tym trudnym czasie tzw. bezmamowia, nie miał pewnie większego wpływu na jej postawę, choć częste przypominanie się „Ale jestem grzeczna prawda?”, „Pomagam ci, widzisz?”, "Pamiętasz o niespodziance?" itd. mogą świadczyć coś innego.

- Tymoniusz za to pokazał dobitnie, że odziedziczył po męskiej części rodziny M. wybuchowy charakter i zdolność zagotowania się w dwie sekundy. Po prostu nerwus z niego i raptus.

- w piątek OP otrzymał wsparcie ze strony Szanownej Teściowej przy kładzeniu trzódki do łóżka – usłyszeć „Babciu ładnie czytasz ale ja chcę żeby usypiał mnie tatuś” a później usłyszeć od Szanownej Teściowej „Wiesz co on nie chce przy mnie zasnąć, on chce chyba do ciebie” i zobaczyć tęskno wyciągnięte w swoją stronę rączki Tyma – bezcenne!

- leniwa niedziela spędzona na totalnym lajcie bez nerwówki, że przedszkole, że balet, że teatrzyk, że zakupy, że do szpitala + pierdyliard innych drobiazgów i jeszcze niedziela spędzona w parku, na dwóch placach zabaw, w cukierni i na spacerach – bezcenne.

- karmienie Tyma przy rozkręconym na full „Master Of Puppets” Metallicy i jego rytmiczne bujanie oraz symboliczne rzucanie się kaszką – bezcenne

- liczne poważne i mądre rozmowy z Zu - bezcenne

- maślane spojrzenia mam z placu zabaw na widok OP bawiącego się ze swoją dwójką – umięśniające!

Refleksje końcowe zasadnicze:

- pamiętaj OPie żeby się za szybko nie denerwować i czasem odpuszczać, bo w końcu to tylko dzieci, a ty czasami chcesz żeby zachowywały się racjonalnie jak dorośli!

- doceniaj to co robi Żona twa, bo zapanowanie nad dwójką + inne prace w domu i zagrodzie,  jak się sam przekonałeś przynoszą dużo satysfakcji, ale to nie jest łatwy kawałek chleba! 

- pamiętaj, nic lepszego niż ta dwójka nie mogło ci się w życiu przytrafić i już ci się nie przytrafi!