Majka z McDonalds'a!

A to było tak...

Z dobrodziejstw Wujka Maca raczej nie korzystamy. Bo nie. Oglądaliśmy „Super Size Me” i wiemy czym to grozi. Ale... Zawsze jest jakieś ale. No dobra, lubimy tam lody z polewą czekoladową (od wielkiego dzwonu) i Zofia (od jeszcze większego dzwonu) czasem wypuszcza się tam na shake’a. No i się kiedyś wypuściła i przywiozła była razem z tym napojem mlecznym płytę z piosenkami dla dzieci. Bo ją tam naciągnęli, że jak wyda kilka złotych to wspomoże Fundację Ronalda McDonalda „Nie nowotworom u dzieci”. A że Zofia ma dobre serce (podobnie jak jej mąż, który stale wzrusza się na reklamach Fundacji TVN i śle smsy o treści POMAGAM) i nie ma węża w kieszeni (inaczej niż jej mąż, który wysyła co prawda smsy o treści POMAGAM, ale kwotę za nie potrąca Zu z kieszonkowego, nawet jej o tym nie informując) to CD zanabyła.

Płyta nazywała się „Czarodzieje uśmiechu 2” i zawierała piosenki Majki Jeżowskiej w wykonaniu jej samej, tudzież innych bardziej lub mniej znanych szansonistów i szansonistek tzw. polskiej sceny rozrywkowej oraz z towarzyszeniem śpiewających dzieciaków. Czym jest dla dzieci twórczość Majki Jeżowskiej tego chyba tłumaczyć Wam nie trzeba. Taka Bosska Dags na ten przykład, do tej pory (a jest już dość leciwa) nie otrząsnęła się z fascynacji songwritingiem wiecznie młodej Majki i wciąż wzrusza się przy tej jej piosence o jakimś tam Sindbadzie czy czymś. Nie ważne.

Zuzia płyty zaczęła sobie słuchać. Słuchała, słuchała i słuchała. Tańczyła przy tych piosenkach, podśpiewywała je itd. Do OPa ta muza docierała gdzieś w przelocie, na wyrywki i tak sobie. Aż tu nawet nie wiedzieć kiedy, OP zaczął śpiewać sobie pod nosem ni stąd, ni zowąd „Rytm i melodia, rytm i melodia, on taki mocny, ona łagodna” Ot, tak mimochodem. Potem coraz częściej i odważniej, aż stwierdził że to nawet fajne jest, takie melodyjne i w ogóle. Puścił sobie ze dwa razy cały numer śpiewany przez niejaką Anię Szarmach, o której istnieniu nie miał zielonego pojęcia, wsłuchał się w prosty, ale dobry tekst o miłości do muzyki i stwierdził, że to jest kurde naprawdę przyjemne r’n’b.

Po czym poleciał dalej i wysłuchał „Bluesa bujanego” w wykonaniu Ryśka Który Twierdzi Że Kobiety Lubią Brąz i pomyślał, że Rychu całkiem wporzo daje radę, dobra aranżacja i w ogóle nieźle, że dzieciakom zapodaje się klasycznego bluesa. Rozochocony zarzucił kolejny numer. To była „Margarita” w wykonaniu Halinki Mlynkovej, takie dość przeciętne latino. Ale OP nie zniechęcał się tylko przerzucił dalej...

I nagle dostał centralnie między uszy! Aż przysiadł! Co tam przysiadł, normalnie centralnie urwało mu dupę! Kolejnym trackiem była bowiem „Najpiękniejsza w klasie” w wykonaniu Kuby Badacha i Mateusza Wiśniewskiego (lat 16) w takiej wersji, że normalnie klękajcie narody. Afrykańskie rytmy, cool country gitara, przyjemny pop i Paul Simon unoszący się nad całością.

No po prostu GE-NIA-LNE! 

OP zakochał się w tym kawałku i katuje go teraz ile głośniki dają, raz za razem. Musi tylko bardziej uważać żeby nie śpiewać przy Zuzi własnej wersji refrenu „Hulali po polu, walili w kakao!” A tak to jest git majonez rozpierducha!

Posłuchajcie:

http://kikah86.wrzuta.pl/audio/4am4KEWVsxY/kuba_badach_i_mateusz_wisniewski_-_najpiekniejsza_w_klasie

Świetne co nie?!

Podobno człowiek na starość dziecinnieje. Wygląda na to, że OP ma już pierwsze objawy.

PS. A Zofia zadurzyła się w „Laleczce z saskiej porcelany”! ;) 

I w ten sposób cała rodzina słucha Majki Jeżowskiej z McDonalds'a, ha!