Skoro się człowiek śmieje, to powinien też płakać.

Muszę o tym napisać zanim zapomnę albo zgubię ten fragment, który wyciąłem albo jeszcze coś innego…

W weekendowej Wyborczej, tej wydanej na święta Wielkanocne był bardzo zacny wywiad z Andrzejem Stasiukiem. Na różne tematy. Między innymi na temat jego najnowszej książki pt. „Grochów”. Są to cztery opowiadania o odchodzeniu i śmierci. Jeszcze ich co prawda nie czytałem, ale lektura niebawem przede mną. Pan Miras mi bowiem pożyczy. Ale nie o tym.

I tenże Stasiuk na wyznanie pani dziennikarki, która przyznała mu się, że jak czytała „Grochów” to płakała, powiedział był takie coś:

 „Ja płakałem jak pisałem. Nad psem, który mi umierał. Nad Wieśkiem. Nigdy nie byłem u niego w szpitalu. Nie zebrałem się, żeby pojechać, dotknąć. Wierzyłem, że jak będzie najgorzej, to ktoś mi powie i zdążę. A to nadeszło szybko po prostu. W nocy się dowiedziałem. Byłem w szałasie. Chlałem i płakałem. Tylko to można robić. Płakać i pić. Pić i płakać. To dobra rzecz na świecie, który nie płacze. Można się czasem sponiewierać, otworzyć, wypuścić te emocje. To pomaga. Czasami tylko to można zrobić. Myślę, że płacz to jednak jest dowód jakiejś siły. Płaczę, bo korzystam z tego co dostałem. Nie udaję niczego. Skoro się człowiek śmieje, to powinien też płakać.”

I niech mi ktoś tylko napisze, że to nie jest prawdziwe, mądre i piękne!

Szacun panie Andrzeju.